bron: John vanderAart - www.PCactive.nl

Zelfstandige vrouw

Mijn echtgenote is een zelfstandige vrouw. Dat kan haar niet váák genoeg worden gezegd. Het is nu 07:53 uur zondagmorgen. Bij pikkedonker, om 03:42 uur, heeft ze me verlaten. Compleet met veestapel en de vriendin. Op vakantie richting Frankrijk. Chaumard is de bestemming. Het is ruim 800 kilometer rijden en daar heeft ze mij helemaal niet voor nodig. Ze is namelijk een zelfstandige vrouw. Had ik dat al gezegd? Al wekenlang is ze bezig met het uitstippelen van de route die ze al vele malen slapend heeft afgelegd. Ging ze over Maastricht of over Breda? Over Antwerpen of over Brussel? Over Parijs of over Reims? Alleen snelweg of ook binnendoor? De vriendin – ook al zo’n zelfstandige vrouw – deed ongevraagd de ene na de andere duit in het reiszakje. Onderwijl de gehaast gekochte wegenkaart op de kop houdende. Ja, ze zouden vroeg te bed gaan. Maar eerst een wijntje. Voor onderweg. En nog maar eentje. Als slaapmuts. “Wij zijn zelfstandige vrouwen!”, schreeuwden ze in koor. Enfin, de (lees: alle) keren dat ik rijd, is de catering karig (lees: niet) verzorgd. Met een beetje mazzel mag ik de ganse rit op twee oude Snickers en een aangedronken flesje Spa Blauw maken. Deze keer echter is het feest. Met een thermoskan verse koff ie, een rijkelijk gevulde knapzak en een paar zakken snoep. Ik had intussen ook een voorbereiding getroff en door een lijntje met haar Gmail-account en haar Android-telefoon te leggen. “Dat is handig”, jokte ik, “want dan kun je mij bellen als je je telefoon niet kunt vinden!” Hoe verzint-ie het … Omdat Cor – de kat – zich voor 03:00 uur liet zien, gingen de dames wankel in de benen. Nog even douchen, nog iets eten, nog een kopje koff ie. Wat vergeten spullen opzoeken. De knapzak aanvullen. Kortom, teuten en treuzelen troef. “Zó komen jullie er nóóit!”, zei ik slaperig. De vriendin toonde me haar booste oog: “Zelfstandig, jongeman, weet je nog!” Om 03:42 scheurden ze de straat uit. Zonder verlichting. Ik meteen bellen. Er werd niet opgenomen. Nog een keer. Nog een keer. Mijn vrouw zwaar geïrriteerd: “Waarom bel je steeds?” “Je lichten staan niet aan, lieverd.” “Nu dan wel.” Tuuttuut-tuut. Nee, geen dank … Ik kroop te bed en ik schrok dus om 07:53 uur wakker. Ik opende de browser en zag tot mijn verwondering dat ze voor haar doen redelijk was opgeschoten. Ruim vier uur gereden. In de buurt van Cambrai. Maar op een binnenweg, want ze had de A26 richting Reims finaal gemist. Op dit moment is het alweer 08:23 geworden en ze staat, op de teruggevonden A26, stil bij het tankstation aan de Aire d’Urvillers. Het gaat dus best aardig. Maar Chaumard is nog ver! Ik ben reuze benieuwd hoe het gaat met onze twee zelfstandige vrouwen. Nog altijd vol bravoure of toch al wat gedimd. Ik ga dat nooit horen, want rond 15:00 uur verwacht ik ze wel op de eindbestemming. Dan zal de victorie luid worden gekraaid in de crêperie aan de overkant: “Wie is er hier zelfstandig?” Het is 09:04 uur geworden. Ze zit op dit moment – al weer een half uur – in het Arche Cafétéria achter het genoemde tankstation. Zelfstandig te wezen